En Route.....

Aangezien ik toch even moest internetten om een date te regelen met Mayssa, een Nederlands meisje ontmoet in de bus, zal ik jullie nog even verblijden (of vervelen haha) met een verhaaltje uit Thailand...

Afgelopen dagen veel leuke mensen ontmoet uit verschillende landen...Nieuw Zeeland, Frankrijk, Duitsland, Belgie, Nederland, Israel, Japan, Engeland...dat is wel echt super leuk vind ik! Aangezien het echte mooie weer (ja, toch echt 4 van de 8 dagen aardig veel regen gezien op Ko Pha-Ngan..heel raar) op zich liet wachten, zaterdagochtend vertrokken naar het Noorden van Thailand. In de taxi gesprongen om vervolgens het water op te gaan. Halverwege de vaart barstte het noodweer los en dat heeft de hele dag en nacht aangehouden...wat een enorme plensbui! In de bus die op ons aan wal stond te wachten, plaatsgenomen naast Mayssa. Na een uurtje rijden, in de stromende regen uit de bus gesprongen en samen met drie grappige Belgen met een bakkie Thais eten in de hand een plekje gezocht om weer een beetje op te drogen, goed gezelschap!

Ik had geen flauw benul waar ik was beland, ergens in de middle of....op een vaag Thais busstation waar voor de wachtenden een slaapverwekkende film werd gedraaid om de tijd door te komen. Na heel wat uurtjes wachten kwam de VIP bus naar Bangkok ons oppikken. Ik nam plaats naast Guido, een vrolijke Japanse jongen. Die later op de avond met zijn mond open lag te slapen en bijna op mijn schouders lag te kwijlen. In de bus geen oog dichtgedaan waardoor ik me zeer bewust was van iedere sanitaire stop van een medepassagier die mij verblijdde met een heerlijk aroma dat mijn neusgaten moeiteloos binnendrong...jammie!
Halverwege stopte de bus bij een soort wegrestaurant. Slaapdronken waggelden we toch maar even naar buiten om in hetzelfde trage tempo ook maar even wat rijst naar binnen te werken.
Bij aankomst in Bangkok, om 05.30 in de morgen stonden wel 20 taxi chauffeurs voor de deur te dringen om hun slagje te slaan. Ik ben met een tuk-tuk, met gevaar voor eigen leven, in een rotvaart naar het treinstation gereden, goed voor de nodige adrenaline!

Na 8 uurtjes te hebben doorgebracht in Bangkok, op de trein naar Chiang Mai gestapt. Het feest begon al meteen toen een mooie Thaise monnik mij gezelschap kwam houden. Hij was al een aantal keer breed lachend op het perron voorbij gelopen. Toen hij niet veel later weer voorbij kwam en ik naar hem zwaaide, vroeg hij of hij me gezelschap mocht houden. Met deze vriendelijke 50 jarige Buddha mooie gesprekken gevoerd. Ik ben vooral veel te weten gekomen over het leven als monnik. Zo scheren monniken alles, ook hun wenkbrauwen, om er door de dag heen niet aan te hoeven denken of alles wel goed zit.Dat kost alleen maar energie. Hij vertelde dat monniken geen contact met vrouwen mogen hebben maar dat gevoelens voor iemand hebben wel is toegestaan. Hij had een keer in zijn leven gevoelens voor een vrouw gekoesterd. Deze vrouw is 9 jaar geleden overleden aan borstkanker, waar de man nog steeds zichtbaar door aangeslagen was. De vriendelijke monnik werd er stil van en kreeg tranen in zijn ogen. Hij zei te denken echt verliefd op haar te zijn geweest, want hij had er nog steeds pijn van in zijn hart. Hij vertelde dat hij vandaag twijfelde of hij op ziekenbezoek zou gaan bij een vriend van hem. Deze man was er slecht aan toe. De monnik vond het heel moeilijk om dit aan te zien en had lange tijd niet naar hem toe gedurft.
Hij zag mij zitten in de trein en ik had dezelfde mooie ogen als het meisje waarvan hij had gehouden. Hierdoor voelde hij de moed een treinkaartje te kopen en te gaan...wat een mooi gesprek met deze buddha in zijn prachtige oranje gewaad.

Dat was een heel mooi begin van een prachtige treinreis naar Chiang Mai. Waarbij ik gezelschap kreeg van ontzettend vriendelijke Thaise mensen. Genoten van de oude Thaise man die mij steeds weer alle mooie plekjes liet zien waar we voorbij reden. Met als hoogtepunt (iig voor de goedlachse Thaise man) de apen in Lupbori.
Na al het gebabbel werden om een uur of 20.30 de bedden opgemaakt, de costuums van het personeel maakten plaats voor makkelijk zittende hemden, ik hurkte nog even op een plee in een wiebeltrein (wat een opgave) en viel niet veel later in slaap om om 8 uur in Chiang Mai weer wakker te worden...

Het leven blijkt ook hier een feest te zijn!

Kus