Laatste stops in Zuid Laos...

In het gangpad van de bus namen we plaats op plastic krukjes. De bus bracht ons vroeg in de morgen naar Vientiane, waar we na een dagje rondwandelen in deze stad, diezelfde dag op de nachtbus naar Pakse stapten. Hier kwamen we na een slopende busrit om 06.00 uur in de morgen aan en stapten 4 uur later in de localbus naar Champasak. Reeds gewend aan de overvolle voertuigen namen we hierin plaats naast de overige 30 passagiers, kippen en hanen. Onderweg werden er kevers en krekels gegeten, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Om je vingers bij af te likken!

In Champasak vinden we een mooi plekje aan de Mekong. Het is hier niet toeristisch en dat merken we onderandere ook aan het feit dat we soms door kinderen aangestaard worden alsof we buitenaardse wezens zijn. Waarop Johan hen ook nog graag verblijdt met een dansje op straat, waar het aangapen niet minder op wordt. Heerlijk sportief bezoeken we de ruines op de fiets. Onderweg passeren we huizen op palen gebouwd, waarvan je er hier heel veel ziet. De bewoners zie je veel onder hun woning in de schaduw liggen. Ze lijken de hele dag niets te doen. Ook als ze aan het werk zijn houden ze wel van een dutje op zijn tijd. Achter de toonbank, op de grond in het restaurant...moe is moe, of je nou aan het werk bent of niet lijkt hier de gedachte. De serveerster die op de grond ligt te tukken maak je gewoon even wakker als je wat wilt bestellen. Je zou het in Nederland eens moeten doen....

Na Champasak reizen we verder naar een guesthouse vlakbij Paksong, waar we direct een Laolao whisky achterover gooien met de vriendelijke eigenaar. We bezoeken de watervallen Tat Yuang en Tat Yan en wandelen op goed geluk een heel stuk door de jungle.
We liften naar het nabijgelegen plaatsje Paksong. Een ritje achterin een jeep, dat kort onderbroken werd toen we nog even wat grote stammen hout moesten ophalen. Samen met de chauffeur gooien we de lading achter in de laadbak en vervolgen onze weg, naar een wat later bleek, oninteressant dorpje.
‘s Avonds spelen we “Monkey” (lummelen in Nederland) en kaart met de 9 jarige Ham. Als de gehele familie al op bed ligt in hun slaapkamer, wat tevens het restaurant is waar wij zitten te kletsen, zoeken wij ons bedje ook maar op. De mensen hier in Laos hebben weinig privacy...ze wassen zich in de rivier, slapen met 10 anderen op een kamer en wonen in hun winkel. Masturberen onder de douche is er niet bij en ik vraag me af wie er in godsnaam allemaal bijzijn als er een kind wordt verwekt.

De bus en de boot brengen ons naar het kleine eilandje Don Det, dat onderdeel uitmaakt van de 4000 islands in het uiterste zuiden van Laos. Ik nestel mij in een mooi bamboebungalowtje aan het water. Vroeg in de morgen word ik gewekt door de haan. Geen straf want het is prachtig weer. In mijn hangmatje geniet ik van het mooie uitzicht, de rust, de prachtige vlinders, de locals die hun dagelijkse ritueel volgen en de nog aangename temperatuur. Na een ontbijtje leek het ons (Wouter, Johan en mij) een leuk idee met de stroom mee om het eiland heen te gaan zwemmen van Noord naar Zuid. Met volle moed springen we het bruine water in. Ik beheers alleen de schoolslag, nooit verder gekomen dan mijn A diploma, dus het wordt een tochtje met een nogal eenzijdige techniek. Het eiland is niet heel groot, maar het bleek al met al toch een aardig eindje, wat van mij zo’n 2,5 uur schoolslag vroeg. De stroming zorgde ervoor dat het allemaal wat sneller ging en het ons minder energie kostte. Halverwege werden we echter geplaagd door rotsblokken die vanuit het niets uit het water opdoken. Door de aardig sterke stroming was het bijtijds ontwijken van het harde gesteente een te moeilijke opgave. Met een stevige snelheid werden we keer op keer tegen de stenen aangesmeten tot het haast niet leuk meer was. Wat was dit een geweldig goed idee! We snapten nu ook waarom de locals aan de waterkant ons al hoofdschuddend toekeken. En mooi niet zeggen dat al die rotsen hongerig op ons lagen te wachten he!

Na deze geweldige workout kon er de volgende dag ook nog wel een fietstochtje tegenaan. We zochten nauwkeurig de beste van de in slechte staat verkerende fietsen uit. In 20 minuutjes fietsen we naar de brug die ons naar een ander eilandje, Don Khon leidt. Na een middagje relaxen op het “strand“ vervolgen we onze fietstocht naar een 3,5 km verderop gelegen village. Als we wat zitten te eten komt de storm opzetten en het begint er allemaal wel heel onheilspellend uit te zien. We eten snel door om onze terugtocht in te kunnen zetten. Als we op de fiets springen volgen donder en bliksem elkaar ondertussen in hoog tempo op. We trappen stevig door door het steeds donker wordende bos, waar we met moeite grote stenen en overhangende takken ontwijken. Door al het gehobbel vliegt Wouter zijn ketting er om de havenklap af en als deze op een gegeven moment breekt kunnen we niet anders dan de tocht al steppend voortzetten. Een iets eerder vertrek bleek slimmer te zijn geweest. We kunnen ondertussen het pad alleen nog goed zien bij iedere lichtflits maar ook de vuurvliegjes helpen ons gelukkig een handje. Wouter hangt zo nu en dan eens aan aan de schouder van Johan, die buiten de handen van Wouter nu ook zwart is van al het kettingsmeer. Druk bellend om ons kenbaar te maken in het pikkedonker komen we veel later dan de bedoeling was weer aan bij onze bungalows.