Stad en Strand...

Te vroeg naar Johan zijn idee, maar het is 2 tegen 1 dus het wordt de bus van half 8 naar Phnom Pehn. Waar we aan het begin van de middag arriveren. De eerste dag wandelen we wat rond over de markten, waar de twee mannen hun vrouwelijke koopdrang niet onder controle blijken te hebben. Johan komt met dvd box nummero zoveel aanzetten en Wouter koopt een zevende t-shirt van het soort waarvan hij er al 6 heeft. Ik ben tevreden met een wc rol.
Waar geld rolt zijn bedelaars in deze stad. Op iedere hoek van de straat wordt een hand naar je uitgereikt van een arme Cambodjaan met vragende ogen. Nog meer dan in Siem Reap zie je zwervers, waaronder veel met halve ledematen, bedelen om wat duiten. De Khmer Rouge jaren van zo’n 30 jaar terug dragen zij nog met zich mee. Zo word ook ik met mijn neus op de feiten gedrukt, wat af en toe best even slikken is.

Om meer te weten te komen over deze tijd bezoeken we Security Prison 21 (S-21) en The Killing Fields of Choeung Ek. Heavy en erg indrukwekkend. Het voelde vreemd om op deze plekken rond te lopen waar niet eens zo lang geleden mensen op een gruwelijke manier zijn mishandeld en vermoord. De slachtoffers op de foto’s hadden haast allemaal een zelfde gezichtsuitdrukking met ogen waar geen hoop meer uit af te lezen was. Te voelen tot in mijn buik…goed om dit gezien te hebben. Met een aantal keer diep ademhalen raakte ik het nare gevoel weer kwijt.

Op de terugweg het zware gevoel omgezet in energie. Johan en ik regelden beiden een fietstaxi en de wedstrijd naar huis door het hectische verkeer van Phnom Pehn kon beginnen! Iig wij waren bezig met een competitie…onze drivers snapten ons idee alleen niet helemaal. Wat toch enigszins lastig was aangezien zij de pedalen bedienden. Onze wedstrijd monde dan ook uit in een gezellig mobiel theekransje, waarbij Johan en ik elkaar (misschien nog wat te overdreven) bleven uitdagen in de wedstrijd die geen wedstrijd meer was. “ Come On!”

Na dagen in de steden hadden we alledrie (nog steeds Wouter, Johan en ik) behoefte aan het strand. Onze eerste stop in het Zuiden was het kustplaatsje Kep. Hier sliepen we een nacht in een kingsize driepersoonsbed, dat we zelf hadden gecreeerd van 2 single bedden bij gebrek aan een tripleroom. We kropen nog wat dichter tegen elkaar aan en ik kroelde met mijn hand door Johan zijn borsthaar dat hij niet heeft, toen de extra handdoeken werden gebracht. Goed voor een leuk gespreksonderwerp voor het personeel vonden wij.

Op Koh Tonsay (Rabbit Island) vermaakten we ons twee dagen op het strand met luieren, schelpjes zoeken en spelletjes spelen in het water. Bij gebrek aan waterski en speedboot kregen de dagen invulling met volleyballen en zo lang mogelijk in het water op je knieen lopen met je voeten in je handen…het is maar hoe je je tijd wilt indelen….na een paar dagen in de regen in Kampot vervolgden we onze weg naar de standplaats Sihanoukville. We regelden een shared taxi, wat hetzelfde is als een 5 persoons Toyota in Nederland maar een 7 persoons Toyota in Cambodja. Wouter en ik namen samen plaats op de stoel voorin naast de bestuurder en Johan kroop op de achterbank naast 2 andere toeristen. Volgens onze chauffeur was er nog een (voor ons niet zichtbaar) plekje op de achterbank voor een 4e persoon. Wij hadden geen andere keus dan wachten op een laatste passagier die de toch al schaarse ruimte in de auto nog eens kwam verkleinen. Na drie kwartier wachten werden we vergezeld door een Cambodjaanse zakenman, wat (nogal bijzonder voor Cambodjaanse maatstaven), formaat Hans Brink bleek te zijn. De tijd bleek ingehaald te moeten worden. Met 110 km per uur reden we over doorgetrokken strepen, langs spelende kinderen, rakelings langs scooters en was het rijden met drie auto’s op een rij op een tweebaans weg geen uitzondering. In de bochten moest ik met een hand naar het plafond grijpen om niet te gezellig bij de chauffeur op schoot te belanden. Sihanoukville bereikten we gelukkig zonder kleerscheuren. Tijd om bij te komen van deze taxitrip hadden we genoeg, want een weekje strand stond op ons menu. Buiten aardig wat wolken liet de zon zich ook vaak zien en hebben we aardig wat kunnen bakken. In snorkelen bleek ik geen natuurtalent en ik had het kunstje dan ook pas echt goed door na de laatste snorkelstop. Voor die tijd kwam ik meer binnen een paar tellen al proestend weer boven water dan dat ik van de onderwaterwereld kon genieten. Maar ik heb toch nog wat koraal en gekleurde visjes mogen zien.