Cambodjaans gastgezin

Na een weekje domweg op het strand liggen, frisbeeen, lezen en dansen in de beachbars namen Wouter en ik afscheid van Johan. We stapten in een volgende shared taxi. Dat was ons de vorige keer tenslotte zo goed bevallen. Ook deze chauffeur hield wel van snelheid en leuke inhaalmanouvres. De mede weggebruikers echter ook. 4 koplampen kwamen op onze weghelft recht op ons afgereden. Een inhaalactie van een van de twee minibusjes monde bijna uit in een frontale botsing toen op hetzelfde moment het andere busje uitweek voor een onzichtbare koe. Met piepende remmen verminderde onze auto vaart en kwamen de twee busjes net optijd op de juiste weghelft terecht. Goed voor de nodige adrenaline.

In Takeo stapten we op de boot naar Angkor Borei. Op uitnodiging van drie Cambodjaanse dames kropen ook wij op het dak van de boot. Niet veel later lag ik te slapen met mijn hoofd op de schoot van een van de drie vriendelijke vrouwen. Ze stond erop dat ik lekker een dutje ging doen met haar benen als kussentje. Dit aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. (mijn eigen moeder al zo lang niet gezien)
Na twee uur varen stapten we weer aan wal en gingen met de Lonely Planet in de hand op zoek naar het enige guesthouse hier. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan! Daar stonden we dan met al onze spullen aan het eind van de middag in de regen in een dorp waar geen boot meer aan zou meren en we het enige guesthouse dat er was niet konden vinden. Bij het schuilen voor de regen maakten we contact met een vriendelijke dame van 17 jaar en nog geen 5 minuten later stonden we in het huis van familie Hou ons bedje op te maken. We mochten bij deze ontzettend gastvrije familie logeren. De 17 jarige Ratana liet ons als een trotse pauw het dorp zien en genoot van het feit dat het hele dorp het geweldig van dat er twee bruine bleekscheten rondliepen. 3 nachten sliepen we bij Ratana, haar zus en haar ouders, aten we iedere avond met de hele familie samen en moesten we mee naar een fotostudio waar de ene na de andere fotosessie zich opvolgde. Prachtige foto’s werden er geschoten van ons met de meiden, met als backgrounds zonsondergangen en stripfiguren. Geweldig!
Broerlief, studerend in Phnom Pehn, belde iedere dag op om in zo goed mogelijk Engels met ons te kletsen en herhaalde steeds weer dat we niets hoefden te betalen en dat ze zo blij waren dat we er waren. Als wij na het eten naar boven verhuisden om in bed te gaan liggen volgden moeder, Ratana, zus, vriend en tante ons. Tot onze verbazing niet om zelf ook te gaan slapen maar om in onze slaapkamer nog een tijdje gezellig tv te komen kijken. Wat een mooie afsluiter van onze tijd in Cambodja!

Na een laatste feestmaal worden we ‘ s ochtends wakker van Mariah Carey die White Christmas zingt. Het is tijd om op te staan en onze spullen te pakken. Beneden gekomen laat Wouter zich ongevraagd masseren door een dorpeling en moet hier 5000 riel voor neertellen. Na het afscheid van ons lieve gastgezin gaan Wouter en ik richting grens….op naar Vietnam. 10 km voor de border worden we uit de Songtaew gezet en moeten met een motortaxi verder. Voordat we het weten zitten er drie motordrivers bij ons in de songtaew hun ritje te verkopen. Alles leuk en aardig maar wij hadden verwacht bij de grens afgezet te worden en hebben geen geld meer over om twee motortaxi’s te betalen. We komen net 5000 riel te kort voor een tweede motor, de massage van die ochtend was watt e veel van het goede. We zoeken naar een oplossing en de onderhandeling wordt ingezet met 5000 riel en een horloge van Wouter. De drie mannen vinden het allemaal reuze interessant maar willen toch geld zien in plaats van een horloge ter waarde van 30 euro. Nog eens 5 andere Cambodjaanse koppen komen zich met de zaken bemoeien. Het horloge wordt van de een naar de ander doorgegeven en binnen 5 minuten komen er flappen geld tevoorschijn, het horloge wordt ingenomen, 5000 riel wordt aan een van de motordrivers overhandigd en ons ritje naar de border is gefinancierd! Welkom Vietnam!

Kussen voor jullie!