Brommeren door de chaos...

Onze eerste kilometers in Vietnam leggen we af achter op de motorbike bij een van de vele Vietnamese motordrivers. Deze keer zowaar met helm op. Daar hebben ze in Cambodja nog nooit van gehoord. Maar ik moet zeggen, het geeft best een veilig gevoel. Na 32 km brommeren door het hectische verkeer komen we aan in Chau Doc. Buiten een leuke markt met veel groente, fruit, vrouwen met rieten hoedjes, stinkend vlees en gedroogde ook stinkende vis, is er hier niet veel te beleven.
Onze reis gaat verder naar Can Tho. Na een goed nachtje slapen ben ik mijn koorts van de vorige dag weer kwijt en springen we zelf maar eens op de scooter, op zoek naar de floating markets. Wij hebben geen georganiseerde tours nodig en kunnen het wel op eigen houtje af. Als je dan echter direct al start met een verkeerde weg inslaan en daar vervolgens doodleuk een half uur in dus de verkeerde richting op door blijft tuffen, het dan toch wel heel lang duurt voordat er ook maar iets opdoemt wat op een drijvende markt lijkt, je het wilt checken in je Lonely Planet maar je die heel slim niet in je tas hebt gestopt, wordt het allemaal wat lastig. De Vietnamese taal beheersen we niet goed genoeg (met hello en thank you kom je niet zo ver) om de weg te kunnen vragen dus we maken rechtsomkeerd om de vergeten spullen op te halen. Met een routekaartje bleek het klusje beter te klaren. Bij het naderen van de markt worden we meteen uitgenodigd voor een boottochtje waarbij we vanuit het houten bootje de markt kunnen aanschouwen. Wat aardig! Voor vertrek weten we de prijs van 100.000 Dong af te dingen naar 50.000 voor een vaartje van een uur. We varen tussen de drijvende marktkraampjes op de niet heel indrukwekkende Cai Rang markt. Na een minuutje of 10 vond onze schipper het wel welletjes en legde de boot weer aan wal. We konden betalen. Snel verdient dacht hij natuurlijk, maar daar denken wij wat anders over. 10 minuten is geen uur en geen uur is geen 50.000 Dong…10 minuten is maximaal een snel verdiende 20.000 Dong, maar daar dacht hij op zijn beurt dan weer anders over. Dit meningsverschil mondde uit in een verhitte discussie waarbij vooral de twee Vietnamese driftkikkers zich nogal opwonden. Ze werden met de seconde opgefokter en zweteriger, drukke handgebaren vlogen door de lucht gevolgd door de biljetten. We konden vertrekken met onze 20.000 Dong. Prima natuurlijk! We bedankten voor de gratis trip en reden de oprit af waar het briefgeld alsnog snel uit onze handen werd gegrist.
We vervolgenden onze weg langs kleine dorpjes naar de mooie floating market van Phong Dien, met zijn kleine bootjes waarop de vrouwen hun kleurrijke waar verkochten. Terug in Can Tho namen we voor de grap, vaker dan nodig, de drukke rotonde met het hectische scooterverkeer. Waar alles en iedereen kriskras door elkaar heen rijdt en regels niet lijken te bestaan. Iedereen toetert de hele dag om aan te geven dat ze eraan komen, erlangs willen of voor wat dan ook. En wij deden hier met plezier aan mee!

Dat is in Saigon niet veel anders. In iedere straat waar je komt is het een drukte van jewelste: fietstaxi’s, brommertaxi’s, op iedere hoek van de straat worden hapjes verkocht van noodlesoup tot de welbekende Vietnamese loempia’s. Vrouwen lopen met een grote stok op hun schouder met aan beide uiteinden een mand met geroosterde inktvis, vleesspiesjes of fruit. Als je als voetganger ergens wilt oversteken dan kun je het beste maar gewoon gaan. Lopen zonder twijfel, vooral niet te veel om je heen kijken en het motorverkeer voor jou laten uitwijken anders kom je nooit aan de overkant. We maken ons deze manier van aan het verkeer deelnemen snel eigen om zo daar te komen waar we willen en alle bezienswaardigheden in de stad te kunnen zien. Buiten dat ik Saigon best een aardige stad vind met een aantal leuke kleine straatjes waar we bij vriendelijke Vietnamezen lekker eten en ice coffee drinken ben ik niet heel dol op de hectiek. Die bus dan maar weer in om het kustplaatsje Mui Ne op te zoeken. Door gebrek aan beenruimte kom ik erachter dat ik nog best een aardig eind kom met het in mijn nek kunnen leggen van mijn benen. Een goede prestatie voor iemand van tegen de 30 hoor ik mezelf denken. Vanuit deze houding binnen 1 minuut van de ene in de andere bus overstappen is een lastigere opgave…ik trek mijn knieen achter mijn oren vandaan, wurm me tussen de 10 te veel aan passagiers door, trek met moeite mijn tas onder iemands stoel vandaan en weet nog net mijn reeds derde paar slippers te redden…ik spring de ene bus uit om rennend de volgende bus in te springen waar Wouter de chauffeur gelukkig duidelijk heeft weten te maken dat zijn niet girlfriend ook nog mee moet.

Voordat we meer van de omgeving willen zien hebben we behoefte aan een dagje strand. Het zonnetje is er echter maar voor een paar uurtjes. Grote donkere wolken trekken aan ons voorbij en uit ervaring weten we dat dat niet anders kan betekenen dan een opkomende tropische knijterharde regenbui. We pakken ons handeltje bij elkaar om voor de plensbui binnen te kunnen zijn…je handeltje bij elkaar pakken gaat alleen als dat handeltje er ook nog is. Dat was niet meer het geval. Druk kijken we om ons heen maar er is geen spoor te bekennen van Wouter zijn rugtas. Hoe kan dit op een strand waar we de afgelopen twee uur niemand anders hebben gezien dan alleen elkaar? Zo hard waait het toch ook weer niet? De tas stond nog geen 20 centimeter bij Wouter zijn voeten vandaan maar kon niet anders dan door een zeer geoefende geruisloze dief gejat zijn. Bij het politiebureau maken we een agent wakker die in een korte broek en blote bast op een stretcher achter het bureau ligt te slapen. Terwijl deze man de slaap uit zijn ogen wrijft staat een ander Wouter telefonisch te woord. De man concludeert heel wijselijk dat hij niets voor hem kan betekenen aangezien we niet gezien hebben wie het heeft gedaan en nog belangrijker...het regent tenslotte ook nog.
De politie blijken we niet nodig te hebben. Als we een paar uur later onze zoveelste bananenpannenkoek naar binnen vorken komen een paar meiden ons halen met de mededeling dat hun vader de tas heeft gevonden…als Wouter bij het plaats delict aankomt staat het halve dorp hem op te wachten, met inderdaad zijn tas! Alles zit er nog in, behalve zijn camera…met onze geweldige hilarische fotosessie met de Cambodjaanse meiden. Mui Ne laten we twee dagen later weer achter ons.Maar niet voordat we een dagje op de scooter langs de mooie White en Red Sanddunes hebben gebrommerd en onszelf daar hebben getrakteerd op een heerlijk maaltje zandhappen.