Tomaatje Zadelpijn

Tomaatje Zadelpijn

Ik dacht altijd dat ik van fietsen hield. Daar kom ik op terug! Fietsen is niet leuk! Van fietsen krijg je een pijnlijke reet, een zere doos, een droge bakkus, zere knieen (cadeautje van pap en mam), een rode kop en raak je buiten adem.

Dalat…onder andere bekend om de Easy Riders. Motorrijders waar je, voor een naar ons idee te hoge prijs, bij achter op de motor kan springen. Vast erg leuk maar onze lichamen zeggen ons dat het tijd wordt voor wat fysieke inspanning. Aangezien dat al zittend achterop de motor wat lastig is kiezen wij voor de mountainbike.
Met het idee in twee dagen een mooi rondje te fietsen in de omgeving van Dalat en ergens halverwege in een dorpje te overnachten springen we op onze fiets. Bepakt met voldoende eten, water en een slechte wegenkaart trappen we de fiets het centrum uit. De route naar het dorpje wat we als eerste willen aandoen raken we al snel kwijt, waarop we besluiten maar gewoon lekker te gaan fietsen en wel te zien waar we stranden. Het eerste deel fietsen we door de bossen waar er abrupt een eind komt aan het kleine smalle weggetje dat wij tot ons fietspad hadden gebombardeerd. We rijden dan maar verder door het zompige weiland en vinden aan de rand van het bos de verharde weg weer terug. Deze volgen we kilometers aan een stuk, berg op, berg af…een aardig pittige route merken we al snel. Als we aan de kant van de weg even uitpuffen van de geklaarde klus horen we mannenstemmen die met elkaar in een zware discussie beland lijken te zijn. Niet veel later komt de hele groep naar buiten en zien we het bebloede gezicht van een van de jongens. Het stel komt steeds dichterbij en begint elkaar met stenen en grote stokken te bewerken. Aan dit schouwspel hebbeen wij geen behoefte en springen zonder frisse moed weer op de fiets.
De weg bleef ons maar noordelijker leiden waardoor het maken van het mooie rondje wat we voor ogen hadden wat lastig werd. Geen enkele zijweg diende zich aan om op zijn minst weer iets meer richting Dalat af te kunnen buigen. We waren al uren aan het fietsen en hadden eigelijk geen flauw idee waar we waren. Een ding wisten we zeker. Het was 2 uur in de middag en we waren gesloopt! Met pijn in ons trotse hart besloten we om te keren.
De bergen hadden we zwaar onderschat, onze condities overschat. Ik had het zwaar, heel zwaar! Met een hoofd als een tomaat kroop ik terug de berg op naar het dorpje waar we een break zouden houden. Ik kon niet meer! Met al mijn kracht probeerde ik de fiets de helling op te krijgen maar kwam voor het slagen daarvan al tot stilstand. Al lopend bereikte ik de top, sprong weer op het zadel en kwam zo traag als een slak op het terrasje aan, daar waar Wouter al 12 minuten aan zijn ice coffee zat.
Ik was bekaf! Nog zeker 2,5 uur hadden we voor de boeg. Dat ging ik niet redden. Ik wilde niet meer. Die klote fietstocht kon me gestolen worden! Grachtjes in Amsterdam ok, maar dit! Ben godsamme geen geoefende mountainbiker of een van de Eva’s!! Ik zou geen meter meer op die strontfiets rijden! Hijgend en met een kop als een tomaat slurpte ik mijn ice coffee naar binnen. De aardig goed getrainde sportman Wouter dacht er gelukkig niet veel anders over. Mijn ogen zochten dan ook vanuit de luie stoel het dorp af naar goede liftmogelijkheden. De godganse dag zeuren er overal motortaxi’s, fietstaxi’s of wat voor taxi’s dan ook aan je kop voor een “very cheap” ritje en hier is geen wagen te bekennen!
Na alle moed weer verzameld te hebben zat er niets anders op dan met grote tegenzin en enorme zadelpijn weer op de fiets te springen. Geen gezeik, gewoon trappen met die hap! Zo erg kan het allemaal niet zijn!
Het te hoge tempo van de laatste kilometers in combinatie met hevige zadelpijn deden niet mij maar Wouter deze keer de das om. Hij was met geen stok de berg meer op te krijgen. Ik leek echter ongemerkt een infuus energydrink toegediend te hebben gekregen. Wonderbaarlijk genoeg had ik weer meer energie dan ooit te voren. De bergen waren zwaar maar ineens weer goed te doen. Ik begon er zowaar weer plezier in te krijgen en wilde deze klus tot op de laatste meter zien te klaren en niet liften maar fietsen naar Dalat. Bij mijn fietspartner zakte de moed steeds verder in zijn schoenen. De rollen waren omgedraaid…maar we wisten samen de eindstreep te halen! In Dalat werden we verwelkomd met wel 100 vliegers die vrolijk in de lucht zweefden, speciaal voor ons opgelaten!

Eenmaal terug in Dalat daalde ook mijn energiepijl weer naar het nulpunt en bekaf zochten we naar een slaapplaats. Om welke stomme reden dan ook bleken alle guesthouses vol te zijn en konden we op zoek naar een goed onderkomen voor de nacht. Bij guesthouse nummero zoveel konden we terecht. Uitgeteld kwamen we met onze zware backpack aan en konden tot overmaat van ramp overnachten in een kamer op de fucking vierde verdieping!! Stap voor stap en tree voor tree kropen we met onze tong op de knieen en met de nodige lachbuien om dit in onze ogen enorme drama naar boven.

Na een goede nachtrust springen we voor de verandering maar weer eens in een bus, deze keer naar Nha Trang…na een korte stop halverwege vervolgden we onze trip naar de kust van Vietnam…in ieder geval dat dachten wij! De chauffeur dacht daar alleen jammer genoeg wat anders over. Die was alweer met zijn terugtocht naar Dalat bezig, (wel via een andere route). En wij dus ook! Niemand die ons even had verteld dat we hadden moeten overstappen en wat denkt de vriendelijke man zelf?? Dat wij wel houden van een sightseeing tochtje van 8 uur door de bergen??? Eind van de middag waren we dus weer gezellig terug in Dalat….waar we een gratis overnachting regelden en achterhaalden waar onze backpacks waren. Want die hadden ze blijkbaar wel medegedeeld dat ze moesten overstappen.
De volgende dag hadden we de mogelijkheid het nog eens opnieuw te proberen en dat deden we dan ook maar. Hoppakee, de bus weer in! Deze keer zaten we in een rechtstreekse werd ons op het hart gedrukt! Das fijn, geen gezeik dus! Dit kon niet anders dan goed gaan…we kwamen dan ook eind van de middag in Nha Trang aan. Maar heel makkelijk verliep deze trip ook niet...na een harde gil stormde een van de passagiers door de bus heen en werd de bus met piepende remmen stilgezet. Binnen korte tijd vulde de hele bus zich met dikke chemische rook en wij sprongen een voor een de frisse lucht in. Brandblussers en waterslangen deden hun werk en de brand was snel geblust. Veel vertrouwen hadden we er niet in dat we hier in afzienbare tijd weg zouden komen dus regelden we onze eigen zaakjes. Binnen een uurtje tijd stond er een taxi voor ons en een stel andere toeristen klaar. Nu hadden we alleen nog het probleem " waar zijn onze tassen" op te lossen. Wat voorovergebogen en wijzend op mijn rug beeldde ik uit dat ik wilde weten waar dat grote ding dat ik gisteren op mijn rug droeg was. “ Can you show the taxi driver the address of the tour office please??” “Yes”, “ backpack”, “ Nha Trang?” “ No, backpack!” Na een half uur cabaret viel het kwartje bij de totaal gestresste chauffeur en schreef hij op een briefje waar we wezen moesten. De hele voorstelling werd opgenomen en wij vertrokken al zwaaiend uit het open taxiraampje om de plaatselijke pers nog van een leuk televisiebeeld te voorzien.