Lange reis met lang verhaal...de laatste!

Levend aangekomen in Nha Trang. En weer in bezit van onze tassen.
We hebben een stralende ochtend waar we voldoende zon uit weten te halen en het is dan ook niet erg dat in de middag de regen losbarst. Op de tweede avond stappen we in de nightbus naar Hoi An. Ik heb lol in deze manier van reizen. De bus is opgebouwd uit 3 rijen met 2 verdiepingen aan bedjes. Zo vormen we dus met elkaar een soort rijdende dormroom. Het wordt nog eens knusser als iedereen zijn dekentje te voorschijn haalt en zich in een meest comfortabele positie wurmt.
Zoals altijd met de nachtbus komen we vroeg in de ochtend aan in Hoi An. Bij mijn eerste passen in deze aan een rivier gelegen oude stad weet ik het al: dit is een plaats voor mij; lage oude bebouwing, smalle straatjes, vriendelijke mensen en winkeltjes waar je vanalles kunt kopen. Wat samen zorgt voor een gemoedelijke sfeer. Hier kan ik met gemak een tijdje vertoeven. De vriendelijke Vietnamese grappenmakers proberen je vanalles te verkopen. Het is dan ook niet voor niets "de" stad waar je pakken, jurken, schoenen en weet ik veel wat nog meer, op maat kunt laten maken. Kort flits er door mijn geheugen; "Is dit wel zo handig?", maar deze kans laat ik natuurlijk niet schieten (ik was zoals eerder gezegd gekke Henkie niet). Ik laat me dan ook het een na het ander aanmeten. 2 jurken, 2 paar laarzen, een paar sneakers en slippers maak ik buit. Wat ontzettend hebberig word je hier! Het is niet te geloven maar de volgende dag staat de bestelling al klaar. Ik ga bij de drie verschillende winkels die mij hun waar hebben aangesmeerd langs om mijn spullen op te halen en vervolg mijn weg in de stromende regen naar huis. Mijn nieuwe aanwinsten show ik aan mijn reismaat om vervolgens mijn tas in te kunnen gaan pakken. Ik richt mijn oog op de backpack, kijk naar de berg spullen ernaast, houd de 2 tassen in mijn linkerhand omhoog en trek mijn conclusies: 1; dit was niet zo slim, en 2; dit gaat ammenooitnie passen. Ik geloof dat ik een probleem heb gecreeerd...zeg maar een soort van ruimtegebrekprobleempje. En dan denk ik nog maar even niet aan het feit dat ik maar 20 kg aan (hand +)bagage mee mag nemen van Hanoi naar Bangkok. De bowlingschoenen van de bowlingbaan uit Luang Prabang moeten plaatsmaken voor een mooier paar en de aanschaf van een extra tas lijkt noodzaak. Met mijn grote backpack op mijn rug, mijn gewone rugtas als een zwangere op de buik en mijn nieuwe Vietnamese sporttas in de hand waggel ik naar de bus. Bij het kopen van een broodje op de weg ernaartoe laat ik de sporttas simpelweg uit mijn handen op de grond zakken...maar om vervolgens deze tas na het betalen weer op te pakken blijkt wat lastig...zeker 20 kg aan bagage trekt me bijna voorover tegen de vlakte als ik me vooroverbuig om mijn tas weer in de hand te nemen.

Na 4 dagen Hoi An moeten we echt weer verder en maken een korte stop in Hue. Waarna we snel weer doorreizen naar het Noorden waar Hanoi op ons wacht. De hoofdstad van Vietnam. Een stad die een stuk minder hectisch overkomt dan HCMC. Opgebouwd uit kleinere straatjes, waar locals green tea, ice coffee of Bia Hoi (beer) drinken, noodle soup eten en het leven aan zich voorbij zien trekken. We blijven een week in en rondom Hanoi hangen om Hanoi, Sapa en Halong Bay aan te doen.

Na twee dagen slenteren door Hanoi klimmen we met de nachtbus naar het bergdorpje Sapa. De eerste dag lopen we op eigen houtje door de rijstvelden en worstelen ons daarvoor eerst door maisvelden. Als we daaruit tevoorschijn komen schrikken de kinderen die op waterbuffels aan het spelen zijn zich dood en houden direct dreigend een steen in de lucht. Als wij vervolgens gekke bekken gaan trekken en ze uitnodigen voor handje klap lijkt het gevaar voor hen geweken en spelen we samen. Op onze 4 uur durende tocht komen we tot ons genoegen geen enkele andere toerist tegen. We nemen regelmatig even pauze om te genieten van het adembenemende panorama.
In de dorpjes rondom Sapa wonen verschillende etnische groepen die allen nog traditionele kostuums dragen. De een nog mooier dan de ander. Velen van de vrouwen lopen de hele dag in het centrum van Sapa rond om sieraden, fruit, kleding of muziekinstrumentjes te verkopen. Als de een je aanspreekt, denkt de ander dat er wat te halen valt en volgen vele anderen de eerste twee verkoopsters op. Binnen no time sta ik dan ook met een grote groep Black Hmong en Red Dao People om me heen, waar ik voor de verandering eens met mijn blonde krullen 2 koppen bovenuitsteek. Voor velen een leuk gezicht merk ik aan de fotoshoots die ik kosteloos laat nemen. Ik heb ontzettende lol met veel van de kleine, grappige, vrolijke dames. Het 20 jarige Black Hmong meisje met haar dochtertje op de rug vertedert me, om de Red Dao vrouw met te grote bril moet ik lachen om haar verkooptrucs en de 70 jarige tandloze dame van max 1.40 steelt mijn hart. Als ze me ziet lopen komt ze naar me toegerend, we geven elkaar een klap op de handen en haken onze pinken, waarop ze gezellig bij me komt zitten of me een hand geeft en een stukje met me oploopt. Om op te eten!
We vinden het leuk om ons tussen de locals te mengen en gaan met ons kannetje Bia Hoi beer op de stoeprand bij de marktvrouwen zitten. We nemen de plaats in van de verkoopsters en proberen aan de voorbijtrekkende (voornamelijk Vietnamese) vakantiegangers hun artikelen te slijten en doen dit op dezelfde manier als zij zouden doen; Bracelet? Music?...this...very cheap! Very cheap! What is your price...discount for you! If you buy, buy from me! Maybe later??? We toveren een glimlach op vele gezichten en wij vermaken ons kostelijk.
Bij een van de Red Dao meiden regelen we een Homestay. Dat kun je voor $24 pp bij een guesthouse regelen maar aanpappen op de markt blijkt ook te werken en dan ben je voor $10 met z’n tweeen klaar. En waarschijnlijk ziet zij dan zelf nog meer van het geld terug ook. We spreken af haar de volgende dag weer op de markt te ontmoeten en zo gaat het dan ook. Met deze dame, genaamd Chao Man May, banen we ons een weg door de rijstvelden. We moeten steeds opletten waar we onze voeten zetten want we balanceren op gladde smalle randjes en bewegende stenen. Ik maak een leuke glijer een beland met een voet in een zompig rijstveld. We sneaken langs een huis van een boze vrouw en komen 4 uur later aan in haar dorp Ta Phin. Ze woont hier samen met man, 3 kinderen en haar schoonmoeder in een aardig groot houten huis. Er is een stuk aangebouwd voor een Homestay, wat als we het goed begrijpen gedeeltelijk gesubsidieerd is. Dit gezin haalt hier, naast de rijstvelden, maisvelden, verkoop van artikelen en brouwen van rijstewijn, hun inkomsten uit.
In de donkere keuken, verlicht door een enkel vuur, help ik Chao Man May met het bereiden van het avondmaal. Er hangt een fijne gemoedelijke sfeer in huis. De kinderen spelen rustig, schoonmoeder borduurt kleding, vader werkt aan de rijstewijn en wij koken een maaltje. Ik geniet van het hier zijn! De bakjes met groenten, vlees en krabbetjes worden geserveerd en we tafelen een lange tijd. Onze tanden overleven het verslinderen van de krabbetjes met schaar en al. De rijstewijn vloeit rijkelijk en ook de aangeschoven huisvriend lijkt te genieten van het samenzijn. Onze gastvrouw kletst de oren van ons kop, niet dat er veel van te volgen is, maar gezellig is het wel! De volgende ochtend krijgen we beiden een flesje rijstewijn, komkommer, pruimen en een souverniertje mee en hiken in 2,5 uur terug naar Sapa. Waar de nachtbus ons in de stromende regen terugbrengt naar Hanoi.

Die avond drinken we in Hanoi een biertje op een van de vele Bia Hoi terrasjes met plastic lage stoeltjes en tafeltjes. We raken aan de praat met een groepje Vietnamese mannen en zij schuiven gezellig bij ons aan. Het ene biertje vult het andere aan en we maken ons het Vietnamese kettingdrinken eigen. Eten wordt voor ons besteld en de liefdesverklaring van een van de mannen blijft niet uit. Hung is weg van me en wil het liefst morgen nog met me trouwen. We moeten met ons enigszins beschonken hoofd nog een tour naar Halong Bay boeken en ik besluit dat te gaan doen en laat Wouter bij de mannen achter. Ik verbaas mezelf dat ik in deze onlogisch opgebouwde stad in een keer goed loop. Al was het wel wat verder dan ik had gedacht. Als Wouter bij mijn terugkomst toch een beetje ongerust vraagt waar ik bleef blijk ik niet de meest korte route genomen te hebben. Echter naar mijn idee wel de meest logische waardoor ik alleen 10 minuten later dan nodig op mijn bestemming aankwam. En ik maar trots op mezelf zijn dat ik alles herkende en de weg in een keer had kunnen vinden.
Ondertussen heeft meneer zoveel zich ook bij het gezelschap gevoegd. Hij blijkt de tolk van mijn aanbidder en maakt nog maar eens duidelijk dat Hung haast niet meer kan wachten tot het zover is. Hij weet de kronkelende knuffelgebaren van Hung te vertalen in: He loves you and he wants to marry you. Dat is duidelijke taal! En ik stap dan ook maar eens op en we laten de bierdrinkende en embryo eieren etende mannen achter. We lopen terug naar het guesthouse, ik probeer het eerst traditiegetrouw in de verkeerde richting. Gelukkig heb ik de WouterWouter nu bij me.

Halong Bay is prachtig! We hoorden veel horrorverhalen over de slechte tours maar wij lijken een goede keuze te hebben gemaakt. Goed eten en vriendelijke bemanning. Gelukkig want zonder een tour kun je moeilijk in dit gebied komen hoorden we. We hebben mazzel met de groep, 4 Canadese meiden, 1 Canadese jongen, twee Engelse jonge dames, een Vietnamees gezinnetje en wij. We genieten van het mooie gebied met vele kalksteen rotsen die uit het water opduiken. Het is aardig veel bewolkt, maar droog, dus daarover ook niets te klagen. We kayaken en houden een big waterfight. In de avond spelen we een intelligent ordinair drinkspelletje en vallen in slaap op het dek van de boot onder de sterrenhemel. De volgende ochtend leggen we aan bij Cat Ba Island waar we een een trekking van 2 uurtjes lopen. De route begon zo simpel dat zelfs mijn opa hem wel had kunnen lopen. Maar halverwege was ik toch wat minder blij met de keuze van slippers om mijn voeten. Gewoon stug doorlopen natuurlijk! We puffen uit op het strand en dansen tot in de late uurtjes, wat hier een uurtje of 1 betekent, met onze Vietnamese medemens en komen de volgende dag na 3 leuke dagen weer aan in Hanoi.

Wouter vertrekt een paar dagen later naar Indonesie. Ik vul mijn laatste dagen in Hanoi met wat rondwandelen. Als ik nog wat leuke t-shirtjes zie bied ik nog enige weerstand maar ook deze kleren willen te graag mee naar Nederland. Ik draag letterlijk mijn verantwoordelijkheid voor deze daad wel. Er moet nu echt een eind komen aan het doen van aankopen die mijn tassen nog meer verzwaren en ik ga dan ook maar ver van de winkels aan het Hoan Kiem Lake zitten. Een geweldige invulling als je niet veel meer te doen hebt in deze stad. Ik klets tijden met de jonge local jongens, maak een wandelingetje met ze en leen me nog maar eens voor een fotosessie met de jonge meiden. Een "full body dead sea salt scrub massage" maakt de dag helemaal af. Ik loop (de twee maanden geleden ontmoette) Claudia tegen het lijf. We eten twee dagen samen en brengen een bezoek aan het Waterpuppet Theatre. "Het" optreden in Vietnam. We hebben lol in de lachwekkende voorstelling maar nog meer om het stel naast ons dat het gehele optreden zit te knikkebollen, bij ieder applaus wakker schrikt en dan vervolgens zelf ook enthousiast mee begint te klappen.

Woensdag ochtend vlieg ik naar Thailand om de dag erna de vlucht naar Dusseldorf te nemen. Het regent hier de afgelopen dagen veel maar heb gehoord dat in Nederland de zon op me wacht! Maar nog belangrijker jullie! Kan niet wachten jullie allemaal weer te zien!!!