Cambodia here we come!

Na een dag of 5 op Don Det te hebben doorgebracht is er een einde gekomen aan mijn bezoek aan Laos. In een uurtje worden we met een minibusje naar de border (lees loket met slagboom in de middle of nowhere) gebracht. We stappen samen met alle andere reizigers over in de localbus en kopen een kaartje naar Ban Lung bij “de reisleider van de bus“, een kleine Cambodjaan met te grote voeten voor zijn kleine postuur. We moesten wat geduld hebben maar rond 11.30 uur werd dan eindelijk het gaspedaal van de oude bus ingetrapt. Onze eerste kilometers in Cambodja. Land nummero 3 voor mij, nog vol van Laos. Jammer dit prachtige land met al haar schoonheid, prachtige natuur, lieve mensen en ontspannen sfeer achter me te moeten laten. Maar ben nieuwsgierig naar Cambodja. In gedachten staar ik wat naar buiten. Ik word echter ruw verstoord door een enorme knal gevolgd door een luide kreet van een van de medepassagiers die van zijn stoel gelanceerd werd, de bus komt tot stilstand. De passagier zat net boven een wiel en een klapband bleek het probleem. Na een klein halfuurtje wachten langs de kant van de weg vervolgen we onze weg naar Stung Treng. Met een aantal andere reizigers en onze reisleider worden we hier in een restaurant gedropt. Ons wordt verteld tot 15.00 uur te moeten wachten, de reizigers naar Kratie kunnen hun overstap binnen 45 minuten maken. Onze reisleider krijgt gezelschap van zijn baas en een stel andere Cambodjanen. Iedere lege schaal eten aan hun tafel maakt plaats voor een volle en dat gaat bij de flessen bier niet anders. De vertrektijd van de Kratie passagiers is al lang verstreken. Ook rekening houdend met de Cambodjaanse tijden duurt het zo langzamerhand te lang. Voor de zoveelste keer wordt er gezegd dat er nog gewacht wordt op twee andere mensen van de border. Het werd ons echter duidelijk dat er niet gewacht werd op reizigers van de border maar dat de mannen nog niet klaar waren met hun eigen feestje, waar het bier rijkelijk vloeide. Ook onze wachttijd was reeds verstreken. De discussies met de mannen over de vertrektijd lopen steeds hoger op, de bril van de reisleider staat meer en meer scheef op zijn neus, zijn oogleden hangen van dronkenschap op zijn knieen en de sfeer wordt steeds onaangenamer. Er wordt niet meer naar ons geluisterd, we worden genegeerd of dom aangestaard, waarop de mannen weer met elkaar proosten en hard lachen. Met z’n drieen wachten op onze bus naar Ban Lung waarvan we niet zeker waren of ie wel ging komen zagen we niet zitten, dus we besloten met de Kratie bus mee te gaan, die al 3 uur klaarstond voor vertrek. Na 4 uur wachten vertrekken we dan eindelijk naar Kratie, zonder extra passagiers, maar inclusief de beschonken baas van de reisorganisatie. Binnen een uur werd er 4 maal gestopt om deze zatlap te laten piesen...die in zo’n toestand verkeerde dat rechtop blijven staan en de juiste handelingen voor het urineren verrichten nogal wat van hem vroegen. In Kratie aangekomen zochten we met z’n 7-en een slaapplek. Wij (Johan, Wouter en ik) passen onze plannen aan: geen Ban Lung maar Kratie was onze eerste stad in Cambodja.

We blijken het wel met elkaar te kunnen vinden en besluiten met dezelfde groep mensen een trekking te gaan maken in provincie Mondulkiri. Samen met het Australische stel Robyn en Rohan, de Nederlandse meiden Elsje en Christine en de Engelse Oliver gaan we op weg. Oliver met zijn eigen motor, wij met een Songtaew. Het leek een luxe ritje te worden, we hadden het voertuig voor ons 7-en alleen. Ook wel eens lekker. Overstappen in een andere songtaew bleek echter het idee. In deze wagen waren voor ons echter al minstens 20 anderen ingestapt. Waar hadden ze ons gedacht? Op het dak natuurlijk, dat we daar zelf niet opgekomen waren! Onze baggage werd op het dak gemikt en ook wij klommen daar vol enthousiasme bij. Goed beschermd met sjaals, petten, zonnebrillen en zonnebrand waren we klaar voor vertrek. We werden gestopt door politie. Even dachten we dat het op deze manier beladen van het voertuig niet geaccepteerd zou worden. De veiligheid van de passagiers lijkt niet heel belangrijk, we mochten onze weg vervolgen.
Met zo’n 70 km pu reed de wagen richting het Oosten. In de scherpe bochten moest ik me vastgrijpen aan een van de anderen om niet op het wegdek te belanden, maar voor de rest was het aardig comfortabel. Met overhellende benen en de nodige spierkrampen in mijn kont, maar met een goed uitzicht en een heerlijk avontuurlijk gevoel reden we in 3 uur tijd naar een volgende stop. De pickup truck die daar voor ons klaarstond werd volgeladen met bergen rijst, dozen, kippen en onze baggage en op deze enorme berg goederen namen ook wij plaats. Lekker knus op en over elkaar liggend, geen flauw idee hebbende welk been van wie was. Een aantal grote stortbuien maakte de pret nog groter. Een overstroomde rivier blokkeerde de weg. Gelukkig deed onze geweldig sterke truck daar niet moeilijk over. De snelheid werd opgevoerd en wij wisten als een van de weinigen het water te trotseren. Yiha! Wat een geweldige dag......aangekomen in Sen Monorom.